Alles over prachtig Lapland

Lapland... Wauw! Het is moeilijk om alles op een rijtje te zetten. De week is zo ontzettend snel gegaan. En nu is het ´normale´ leven alweer begonnen. Oké, ik ga mijn best doen om alles zo goed mogelijk op te schrijven.

De laatste blog schreef ik op 15 november. Dat weekend was er een kerstmarkt in Jyväskylä. Nou ja... Markt... Die stelde niet zo heel veel voor. Maar er werden wel leuke kerstliedjes gezongen en de kerstman (maar niet de echte!) was er natuurlijk. Er waren echt ontzettend veel mensen, wist niet dat er zo veel mensen woonden in en rondom Jyväskylä. Normaal is het er altijd rustig... Dus dat was leuk om te zien! De kerstlichtjes waren aan en de sfeer was gezellig. Aan het eind was er vuurwerk :-) Dit was een dag waarop we beseften dat kerst dichtbij is... en dat er snel een einde komt aan dit mooie avontuur...

Die week daarop moest er hard gestudeerd worden. En dat ging goed! Een drukke week, maar heb veel kunnen doen. Aan het eind van de week kreeg ik twee mooie cijfers terug (opnieuw 4'en - lekker constant). De eerste 10 ECTS zijn dus officieel binnen. Komende twee weken heb ik twee examens, moet ik een essay schrijven en een learning diary afmaken. Opnieuw druk dus, maar daarna lekker vakantie (voornamelijk in Nederland helaas...)!

Oké. Lapland! We vertrokken zaterdagnacht om 00:00 uur vanuit Jyväskylä. We reden via Oulu richting Rovaniemi, waar we om 09:00 uur in de ochtend aankwamen in Santa Claus Village. Ja ja, dit is de woonplaats van de echte kerstman! Natuurlijk wilden we de echte kerstman wel ontmoeten. Dus in de rij... voor een foto en een handdruk. Hello! How are you? Where are you from? Holland. Cheese (zie foto)! En toen zei de kerstman: Dankjewel! Een echte toeristische attractie dus, maar wel erg leuk. Nu weet ik de echte betekenis van kerst ;-).

In Santa Claus Village zagen we voor het eerst echte rendieren. Ze zijn helemaal niet zo heel groot? Maar wel heel schattig. Een teleurstelling was dat daar geen sneeuw lag... Een klein beetje maar... Gesmolten sneeuw... Maar gelukkig, toen we de poolcirkel overstaken (deze ligt ten hoogte van Rovaniemi) en verder naar het noorden reden, richting Inari, zagen we het landschap veranderen in een wit sprookjes landschap...


Zondagavond rond 19:00 uur kwamen we na zo'n 900 km aan bij de eindbestemming: Vasatokka (jeugdcentrum) in Inari. 's Avonds naar de sauna, met één teen in het meer, veel te koud!, dus maar terug naar de sauna en op tijd naar bed...

Maandagochtend om 07:00 ontbijt, zodat we om 08:00 uur op de ski's konden staan. Cross-country skiing, oftewel, langlaufen. Eerst een halfuurtje oefenen en daarna het bos in voor het echte werk. Het is heel anders dan 'normaal' (downhill) skiën. Omdat het niet alleen bergafwaarts is, maar op bergop, moet je jezelf vooruit duwen met behulp van de stokken en de manier van skiën. Best lastig in het begin! Zo was er een klein deel vrij stijl bergafwaarts, en de eerste keer viel ik aan het eind echt als een zeehond naar voren. Niet echt fijn als daar een groep staat te ijsvissen (we skieden over een bevroren meer)- wat een afgang. Maar ik was niet de enige hoor, heel veel mensen vielen, haha. Een heel grappig gezicht. De tweede ronde ging wel heel goed! Erg leuk was dit om te doen!'

Die middag gingen we naar een reindeer farm (rendierboerderij klinkt zo vreemd). Zo leuk! Er waren ongeveer 15 rendieren daar en we mochten ze voeren! Kregen we wat voer op onze handschoen en dan kon een rendier het zo eten, zo lief! De rendiereigenaar heeft veel verteld over rendieren. De rendieren lopen vrij rond in een groot deel van Lapland, en elk jaar zoeken de rendierhouders (69 in totaal) hun eigen rendieren op, door middel van snowmobielen en tegenwoordig ook helicopters. Ze kunnen hun eigen rendieren herkennen aan het 'oormerk' - één snee in het linkeroor bijvoorbeeld, of twee in het rechter enzovoort. Elke eigenaar heeft zijn eigen rendiermerk. Elk jaar moet een groot deel van de rendieren geslacht worden, want de overheid heeft een limiet gesteld aan het aantal rendieren in Finland. Dit omdat er anders niet genoeg voedsel zou zijn voor de rendieren. Een leuk nieuwtje: In Lapland leven meer rendieren dan mensen...

We mochten ook in de slee! Een lange rij van rendieren en slees trok ons langzaam voort door de sneeuw. De 'tenen' van de rendieren maken een klikkend geluid. Als een rendier dit geluid hoort weet hij dat er een rendier aan komt gelopen. En als hij dit geluid niet hoort kan het een vijand zijn. Handig dus.

Nadat iedereen een ritje had gemaakt in de rendierslee, gingen we naar een typische 'Lappisch hut'. In de hut brandde een vuur in de midden. Het was er warm en gezellig. We kregen thee uit een speciale houten mok. Deze maken ze van speciale knokkels aan bomen. Deze hollen ze uit en zo ontstaat er een mok - een echte grote mok (je ziet ze veel als souvenirs) kost ongeveer 40-50 euro. Daarna ging de moeder van de rendiereigenaar - een vrouw uit de noord-sámi stam (sámi is de lokale bevolking), in traditionele kleding - zingen in haar sámi taal. Dit was echt heel indrukwekkend!

Net als de eerste dag waren we ook de tweede dag veel buiten. Deze dag begon opnieuw om 07:00 uur met het ontbijt, en om 08:00 uur begon onze theorie over overleven - in de kou, wat ben je nodig, et cetera. Daarna startten we met ijsvissen! (Nu konden wij de andere groep zien stuiteren van de berg - met hun ski's). Een gat in het ijs gemaakt en hup, met een mini-hengeltje in het meer. Helaas hadden we geen geluk, maar een andere groep had een beste vis gevangen! Grappig!

Daarna gingen we een 'quinzee' bouwen. Een soort iglo. Eerst een hele berg sneeuw verzamelen. (Dat ging super snel, er lag wél 50 cm sneeuw in het bos, of meer, ik weet het niet). Daarna van beide kanten een tunnel graven en voilá. Ook leerden we hoe we een kampvuur moesten maken. Ach, zul je zeggen, simpel! Maar als je maar één lucifer hebt... Zonder papier of aanmaakblokjes... Heel simpel eigenlijk! Je bent alleen een scherp zakmes nodig (Finnen hebben er altijd één bij zich) en droog hout. Wat je moet doen is kleine stukjes hout nemen, en met het met beetje voor beetje het hout schrapen, zodat er aan het stuk hout fijne houtkrullen komen. Dan bouw je een kleine piramide en steek je het vuur aan in het midden - bij de fijne houtkrullen - en táádáá! Een perfect kampvuur! Gelukkig hebben we deze survival technieken in de rest van de week niet hoeven gebruiken...

Dat had wel gekund namelijk, als we volledig verdwaald waren geraakt tijdens de snowshoe GPS tour. Zo leuk! Snowshoes zijn grote platformen die je aan je schoenen vastmaakt, zodat je heel makkelijk bergop en bergaf kunt lopen in de sneeuw! We hadden 9 punten die we moesten invoeren in de GPS, en bij elk punt was er een vraag te vinden die we moesten beantwoorden. Echt superleuk! En prachtig om door de bossen van Lapland te 'wandelen'... Als in een sprookje, echt waar!

Tussendoor hadden we nog eens een heerlijke lunch, een warme soep, mjam jam, bij het vuur, zittend op rendiervachtjes. Heerlijk zo'n dag! Lekker buiten. 'S middags gingen we naar SIIDA sámi museum. We hadden een leuke gids die veel kon vertellen over het leven in Lapland - de seizoenen, dieren en de verschillende sámi culturen en talen.

Woensdag. MY DREAM COME TRUE! 06:00 ontbijt. 07:00 op weg naar Noorwegen!!!!! Ach, maar voor één dag, maar dit was de leukste dag... denk ik... alhoewel, de rest was ook super. Maar dit was speciaal, omdat ik al jaren roep dat ik zo graag naar Noorwegen wil. En nu was ik daar! Na een busreis van 5,5 uur. Helemaal naar het noorden van Noorwegen - Bugoynes. Dit is een plaatsje dat ligt aan de Arctic Ocean - ja, de Arctic Ocean. De oceaan die ook de Noordpool raakt :-). De omgeving was prachtig! Toendra - geen naaldbomen meer, alleen kleine struikjes. Bijna geen sneeuw, maar wel koud (ongeveer -11 die dag, niet de echte winter temperaturen gelukkig). De rit ernaartoe was enorm mooi. De polarnight is bijna aangebroken, dat betekent dat de zon niet meer opkomt voor lange tijd, maar nu hadden we nog wel licht van de zonnestralen die boven de horizon uitpiepen... Dit gaf een geweldig mooi oranje en roze gekleurde lucht voor ongeveer een heel uur...

Eenmaal aangekomen werd ons de vraag gesteld... Wil je een duik nemen in de Arctic Ocean?!

Natuurlijk!!!!!!!!! Een 'once-in-a-lifetime' ervaring!!!!!!!

We konden er voor kiezen om eerst in de sauna te gaan, en dan in de zee... of omkleden en dan 'zwemmen'. Wij, Charlotte en ik, kozen er voor om maar direct te gaan, dus omkleden, en met sokken aan richting het strand. Nou, na 100 meter in bikini te lopen met -11, is al behoorlijk koud, laat staan met bikini in het ijskoude water. En echt waar, m'n voeten zijn nog nooit zo bevroren geweest. Op de terug weg moesten we over keien lopen, nou, heb ze niet gevoeld hoor, haha. Snel naar de sauna!!!!! Met super veel mensen in een kleine sauna, met een open vuur in de midden. Pijnlijk als je voeten weer ontdooien, haha. Maar wauw, wat een ervaring!!!!!!!!!!!! Daarna hebben we een heerlijke zalmsoep gegeten bij twee oudere mensen. Mensen leven in deze dorpjes van de vis (vooral zalm)- en krabbenvangst.

Diezelfde avond zijn we weer naar de sauna geweest in Vasatokka, en nu ging ik wel in het meer, niet zwemmen, maar tot m'n nek (naast het trapje zegmaar) haha, brrrr, koud hoor (het meer is grotendeels bevroren ook nog). Daarna met een groepje foto's gemaakt in de sneeuw! Echt lachen. Zo leuk! En koud :'D

Ah ja, en toen alweer de laatste dag. Opnieuw om 07:00 uur ontbijt, daarna onze spullen pakken en om 08:00 uur onderweg naar de huskysafari! Joehoe! Gaaf! Uh, maar eenmaal aangekomen schrok ik wel een beetje. Oeps. Husky's zijn natuurlijk ook honden. En Liel houdt helemaal niet van honden, haha. Nou, de instructies waren opzich duidelijk. Hand omhoog: GO. Hand naar beneden: SLOW DOWN, remmen. Bergaf: Altijd remmen. En: Altijd 5 meter afstand (!!!!! erg belangrijk !!!!!!!!!). Nou, toen mochten we het gebied met de husky's betreden. Geen foto's vooraf, en niet te dichtbij komen, want ze willen graag rennen, en dus kunnen ze agressief zijn van te voren.

Schrik. Wat een lawaai! En huh? Zijn dat husky's? Ik verwachtte eerlijk gezegd vette, slome husky's, haha, met van die lange haren, en schattig en mooi. Maar deze waren vrij klein, kortharig en oef, druk. Later vertelde ze dat zij voor deze husky's (uit Alaska) hadden gekozen, en niet voor de siberische husky's, want die van Alaska waren sneller. Dat bleek...

Spannend. Samen met Tereza vormde ik een team. We besloten dat ik eerst zou rijden (dan sta je achter op de slee, één voet links, één voet rechts, in het midden de rem, handen aan de houten stok). Tereza zou eerst in de slee zitten. Eerlijk gezegd was ik daar wel blij mee, dan was ik daar vanaf. Eén voor één werden de slees met de vijf (!) husky's losgekoppeld van het hek. En toen was het onze beurt. Voet van de rem, touwen los, en die husky's beginnen direct met volle vaart te rennen. Oké, ja, zo gaat het goed! Bergafwaarts rem in. En hup, gaan.

Maar toen.......... ging het mis. Want op een gegeven moment moesten we stoppen. Dus ik stopte de slee netjes met genoeg ruimte tussen de slee voor ons en onze slee. De husky's worden direct onrustig. Maar de slee achter ons... remde veel te laat, zodat ik uiteindelijk tussen de husky's van hun slee in stond. Tenminste drie waren heel dicht bij mij. Ik vond het maar eng en ik hoopte dat ze me niet zouden bijten.

Toen begonnen de slees voor ons weer te rijden. Ik herinner me niet precies wat er toen gebeurde, maar het touw van de husky's van de slee achter ons, zat om mijn voeten en haalde mij onderuit. Ik viel, waardoor mijn voeten van de rem schoten, en de husky's begonnen te rennen. Gelukkig had ik 'het stuur' de houten stok, nog met beide handen vast. Ik weet niet hoelang het duurde dat ik zo aan die slee hing. Paniek. Tereza probeerde met één hand te remmen, maar kon er niet goed bij. Ik denk wel dat ik daardoor met één knie op de rem kon klimmen, en toen met al mijn kracht ook die ander. Om uiteindelijk op te staan en de slee te stoppen. Rustig blijven, kalm. Rust. En direct moesten we verder. Ik weet niet of iemand van de 'leiding' dit heeft gezien...

Halverwege mochten we wisselen. Gelukkig, nu mocht ik in de slee en kon ik een beetje bijkomen. Dacht ik, maar nee. De slee is ten eerste best pijnlijk, door de hobbels en gaten in de weg. En ten tweede, de slee achter ons hield weer niet genoeg afstand, waardoor we constant het idee hadden dat we verder achtervolgd. Op een gegeven moment zei Tereza: Waaa, Céline zit in de slee zonder bestuurder!!!!! We zagen de snowmobiel met een begeleider voorbij crossen, en Tereza roept: Neeee, ze is van haar snowmobiel gevallen tussen de husky's! Ik weet allemaal niet wat er gebeurde, ik moest voor me kijken en opletten wat de slee voor ons deed. Een enorme paniek rit was dit dus, en niet ontspannend at all.....

Nu ik dit typ, met twee blauwe knieën en scheenbenen :-), besef ik weer hoe anders het misschien had kunnen aflopen. Gelukkig is iedereen weer veilig terug gekomen, van de husky safari. En van de trip in Lapland. En met dit verhaal eindigt deze blog.

Lapland was een reis om nooit te vergeten. Oh, maar trouwens, de laatste dag eindigde nog wel goed hoor! Gelukkig kon ik een beetje bijkomen in de SPA, in het ski-resort Saariselkä... een uurtje in de jacuzzi, gezellig met de meiden :-). Daarna zijn Tereza en ik nog naar de langste slee-heuvel geweest. En 1km naar beneden gesleet! Enorm veel lol gehad :-).

De reis werd afgesloten met een rendierburger. Een beetje cru, een beetje zielig, maar oh, ook best lekker!

Tot snel! Hei hei!

Ps. Misschien leuk om te horen: sámi muziek!
http://www.youtube.com/watch?v=Qq3WEB_DTO8

Oh en zie de foto's van de echte kerstman, de lieve husky's (haha...!), rendieren en de duik in de Arctic Ocean!!!!